Είμαι από τις κλασικές περιπτώσεις που κάνω συνεχόμενα δίαιτα από το Λύκειο μέχρι τώρα. Όχι όλο το χρόνο βέβαια… δίαιτα κάνω το χειμώνα για να φάω στις διακοπές. Να πάρω τα κιλά που έχασα και μετά με τα πρωτοβρόχια να επισκεφτώ πάλι το διατροφολόγο. Και έχω κάνει σχεδόν τα πάντα… δεκάδες διαφορετικές δίαιτες, έτοιμα γεύματα, test μεταβολισμού, μέχρι και κάτι αστεία με ενέργειες κτλ έχω κάνει… Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο, ξεκινούσα με ενθουσιασμό, έχανα κιλά και μετά στις διακοπές έτρωγα και τα ξανάπαιρνα. Γιατί αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια φίλοι μου… όταν τρως παχαίνεις. Τι να λέμε… για μπλοκαρισμένα σώματα, για κατακράτηση, για αργό μεταβολισμό, για στρες… όλα αυτά μπορεί λίιιιγο να επηρεάζουν αλλά αυτό που φταίει βασικά είναι ότι τρώμε. Και τρώμε κακά. Και δεν κάνουμε καμιά άσκηση. Και γκρινιάζουμε ότι δεν ξέρουμε πώς στο καλό παχύναμε!
Με την εγκυμοσύνη πήρα 25 κιλά. Ούτε 10, ούτε 15, ούτε 20….ολόκληρα 25 κιλά! Δεν λέω…το καταευχαριστήθηκα, έτρωγα ότι είχα όρεξη… και να τα κινέζικα, να τα ζυμαρικά, να τα παγωτά.. και πού να συμμαζευτώ μετά! Θήλασα κιόλας αρκετά και πού όρεξη για δίαιτες και διατροφές… Μετά από 1-2 χρόνια γύρισα πίσω στο γνωστό μου pattern 🙂 Δίαιτα να χάσω κιλά το χειμώνα, να τα ξαναπαίρνω το καλοκαίρι. Δεν έφτασα βέβαια ποτέ τα κιλά που ήμουν πριν την εγκυμοσύνη.
Το καλοκαίρι όμως που μας πέρασε το αισθάνθηκα ότι το παράκανα. Πολλοί λένε ότι τα επιπλέον κιλά είναι η άμυνα μας σε διάφορες καταστάσεις. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει αυτό…ξέρω όμως ότι δεν μου άρεσε έτσι όπως ήμουν. Και το χειρότερο ήταν ότι το έβλεπα στα βλέμματα των φίλων και γνωστών μου. Ήταν σαν να τους άκουγα να λένε “είναι όμορφη η Βέρα… αλλά πόσα παραπάνω κιλά έχει..” Τόσο άσχημα αισθανόμουν… Όσο κι αν φορούσα κολακευτικά ρούχα, όσο διαφορετικό κι αν είναι το στυλ μου… δεν μπορούσε να κρύψει τα 10+ παραπάνω κιλά που είχα. Όσοι έχετε παραπάνω κιλά ξέρω ότι καταλαβαίνετε πώς είναι να θέλεις να αγοράσεις κάτι και το L ή ακόμα και το XL να μην φαίνεται πάνω σου όπως θα ήθελες. Πώς είναι να αισθάνεσαι ότι πρέπει να φορέσεις κάτι για να πας από την ξαπλώστρα μέχρι το beach bar για να πάρεις ένα νερό. Πώς είναι να θες να βγάλεις μια φωτογραφία και να κάνεις 52 λήψεις για να βρεις αυτήν που φαίνεσαι κάπως καλύτερα κρύβοντας πάντα το σώμα σου. Πώς αμύνεσαι και αυτοσαρκάζεσαι με αστεία για το βάρος σου. Πόσο άσχημα αισθάνεσαι όταν κάποια φίλη σου ανοίγει κουβέντα για τα κιλά (ας πούμε καλοπροαίρετη) κι εσύ πρέπει να απολογηθείς και να δείξεις κιόλας ότι θα το φροντίσεις το θεματάκι.. ναι κάποτε θα αδυνατίσεις.
Δεν πίστευα ποτέ στη δύναμη της στιγμής. Το λέω και συγκινούμαι, αλήθεια. Πώς μια στιγμή, ένα κλικ μπορεί δηλαδή να σου αλλάξει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα. Είμαι αρκετά ρεαλίστρια και κυνική για να δεχτώ κάτι τέτοιο. Κι όμως… δεν το περίμενα κι έγινε. Η δική μου “στιγμή” ήρθε κάποια στιγμή το Σεπτέμβριο. Ήμουν στην κρεβατοκάμαρα για να φτιάξω ντουλάπες. Και έτσι όπως κατέβαζα κάποια από τα χειμωνιάτικα… είδα μπροστά μου τόσα φαρδιά ρούχα και τόσα μεγάλα νούμερα σε ρούχα! Και τόσα σετ από πυζάμες… και με έπιασε ένα σφύξιμο στην καρδιά κι έκλαιγα…γμτ.. τι θα γινόταν πια με τον εαυτό μου; Πότε θα τον κέρδιζα πίσω..; Γιατί ήταν σίγουρο ότι τον είχα χάσει… αυτή η άκρη του καναπέ είχε πάρει το σχήμα μου, δεν έκανα τίποτα για μένα πια.. Μετά το σφίξιμο δεν σκέφτηκα κάτι παραπάνω αλλά τις επόμενες μέρες άρχισα να βλέπω κίνητρα που μου ταίριαζαν για να ξεκουνηθώ. Κι ένα πράγμα θα σας πω… ας είναι το κίνητρο, η αφορμή.. κάτι που μόνο εσείς βρίσκετε πως σας ταιριάζει. Ας μην είναι καν ο καλύτερος εαυτός σας, πόσο πιο εύκολα κάνουμε πράγματα για τους άλλους παρά για μας…το ξέρετε 🙂 Εγώ έβαλα στόχο να ακούσω μια συγκεκριμένη κουβέντα. Θα την άκουγα μόνο αν αδυνάτιζα, μόνο αν ήμουν όπως πριν. Και έδωσα τόσο νόημα σε αυτό… που ακόμα και σήμερα δεν το πιστεύω πως μια αφορμή έγινε ένα τόσο δυνατό κίνητρο που φυσικά γύρισε μετά πίσω σε μένα, στον καλύτερο εαυτό μου.
Ξεκίνησα να καταγράφω τι μου έδειχνε η ζυγαριά. Είχα παραπάνω φωτογραφίες φυσικά αλλά τις έχασα όταν μου έκλεψαν το κινητό. Το καλοκαίρι ήμουν 72 κιλά… μη σας πω μέχρι και 73 έφτασα κάποια στιγμή. Όταν έμεινα έγκυος το 2010 ήμουν 61. Άρα είχα σίγουρα μπροστά μου 10 ολόκληρα κιλά να χάσω.
Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Έκανα πολλές αλλαγές στη διατροφή μου. Με τόσες δίαιτες τόσα χρόνια ήξερα τι πρέπει να κάνω…οπότε ξεκίνησα να κάνω το γνωστό πρωτεΐνη+σαλάτα. Μείωσα τρομερά τις ποσότητες, από εκεί που έτρωγα 2 μπιφτέκια με σαλάτα, έτρωγα 1 μπιφτέκι. Μείωσα, σχεδόν αφαίρεσα το αλάτι σε ότι έφτιαχνα και σταμάτησα να τρώω ότι είναι φτιαγμένο από αλεύρι (ψωμί/πίτες/ζύμες κτλ). Κράτησα μία μέρα ελεύθερη τη βδομάδα για να τρώω κανονικά και να μην ασθάνομαι ότι μου λείπει το φαγητό που τόσο μου αρέσει. Μόλις έχασα τα πρώτα κιλά άρχισα να ισορροπώ το πρόγραμμα μου, να τρώω παραπάνω και να βάζω και άλλες ομάδες τροφών φυσικά μέσα στη βδομάδα.
Αυτό που έκανε σε μένα πολύ μεγάλη διαφορά είναι ότι ξεκίνησα να κάνω πολλά παραπάνω πράγματα για να γυμναστώ. Πριν έκανα 4 φορές τη βδομάδα γυμναστική για μισή ώρα και αυτό το έκανα 45 λεπτά. Γράφτηκα τένις, οπότε είχα 2 προπονήσεις τη βδομάδα και το extra thing είναι ότι ξεκίνησα να τρέχω. Στην αρχή περπατούσα απλά γρήγορα, να λέμε και την αλήθεια… με αρκετή επιμονή δοκίμαζα κάθε φορά να τρέχω όσο παραπάνω μπορούσα. Άκουγα κάποιον που εμπιστευόμουν και που πίστευε σε μένα. Μου έλεγε “Γιατί σταματάς;;; Τι κι αν πονάς; Θα συνεχίσεις και θα περάσει..” Και από τα 500 μέτρα τρέξιμο έφτασα σιγά σιγά τα 2,5 χλμ. Κι ένας φίλος μου έδωσε τις συμβουλές που χρειαζόμουν. Πώς να αναπνέω, πώς να πατάω καλύτερα, να μην μιλάω όταν τρέχω με παρέα, να μην τραγουδάω όταν τρέχω μόνη μου, τι να τρώω πριν και διάφορα άλλα. Και πήγαμε μαζί για τρέξιμο μια μέρα… και από τα 2,5 χλμ πήγα στα 5! Έτσι, με μια φορά 🙂 Και μετά φυσικά, ξανά και ξανά. Και έτρεξα και σε αγώνες με αγαπημένους φίλους runners και φτιάξαμε και ομάδα να τρέχουμε μαζί… να τρέχουμε και να μην φτάνουμε δηλαδή, μπήκαμε σε μπελάδες! Το θέμα με τη γυμναστική είναι να βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Για μένα ήταν το τένις και το τρέξιμο.
Το θέμα είναι ότι άρχισα να βρίσκω ξανά τον εαυτό μου και να ζω σε ένα σώμα που με κάνει να νιώθω καλά. Και ξέρετε πώς είναι να πηγαίνω για ψώνια και από συνήθεια να παίρνω στο δοκιμαστήρια το 44, άντε το λιγότερο το 42… και να φωνάζω την κοπέλα να μου φέρει το 40 και μετά το 38! Και να μην το πιστεύω ότι χωράω πάλι σε παντελόνι νούμερο 38… ότι το νούμερο μου είναι πια το Μ μπορεί και το S σε κάποια μπλουζάκια και ότι με βλέπω πια στον καθρέφτη και μου αρέσω. Πόσο έφτιαξε η ψυχολογία μου και δεν είμαι πια “η όμορφη Βέρα αλλά…”.
Και εννοείται ότι αυτή η ανάρτηση είναι για μένα δέσμευση να μην ξαναγυρίσω στο παλιό μου pattern και να καταφέρω να διατηρήσω αυτό το #NewMe! Θα προσπαθήσω πολύ! Δεν έχω στόχο να κατέβω σε κάνα τουρνουά ούτε να μου λένε όλοι μπράβο κι ας είναι και κάποιοι από αυτούς που με κοίταζαν με λύπη πέρισυ… Θέλω να είμαι ο εαυτός μου και να είμαι απλά καλά μέσα σε ένα σώμα που με βοηθάει να αισθάνομαι όμορφα αυτή την περίοδο της ζωής μου που το έχω ανάγκη.
Σας φιλώ λοβς ?
